ทุกครั้งที่ได้ยินการวิพากษ์ ว่าคุณภาพของเด็กนักเรียนที่ต่ำ เป็นผลมาจากคุณภาพของครูที่ต่ำลง บอกตรงๆ ในฐานะที่เป็นครูคนหนึ่ง ที่รับราชการครู มาไม่น้อยกว่า 26 ปี มีความรู้สึกอาย แล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นความรู้สึกไม่พอใจ พอได้ยินบ่อยเข้า ก็รู้สึกโกรธ แต่พอนานเข้า อายุมากขึ้นเห็นอะไรมากเข้า ก็ชักรู้สึกว่า หรือที่เขากล่าวหา เป็นความจริง
เลยลองมานั่งครวญคิดพินิจดู ว่า ครู ภารกิจที่สำคัญของอาชีพนี้ คือการอบรมสั่งสอนศิษย์ ให้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ มีความรู้ คุณธรรม ตามหลักสูตรกำหนด ครูคือขุนพลในการรบทัพจับศึกกับความโง่ ความไม่รู้ของศิษย์ ชัยชนะของครูคือคุณภาพที่จะเกิดขึ้นกับศิษย์
ถ้าเราจ้างช่างสร้างบ้าน เราก็คาดหวังว่า ช่างที่เราจ้าง จะสร้างบ้านให้เราสำเร็จเป็นไปตามแบบแปลนที่กำหนดแข็งแรงและสวยงามและเสร็จทันเวลา ถ้าเราจะไปตัดเสื้อผ้าเราก็คาดหวังว่าช่างตัดเย็บเสื้อผ้าที่เราจ้าง จะตัดเย็บเสื้อผ้าให้เราตามที่ตกลงและสวยงามและเสร็จทันเวลา เช่นกัน ประชาชนจ้างให้ครูอบรมสั่งสอนลูกหลานของเขา ความคาดหวังของประชาชนต้องต้องคาดหวังเช่นเดียวกัน ส่วนจะคาดหวังอย่างไรนั้น ผมว่า เราในทั้งฐานะครูและฐานะที่เป็นพ่อเป็นแม่ของลูก ย่อมรู้ดี ท่านจะรู้สึกอย่างไรในฐานะที่เป็นพ่อเป็นแม่ ที่เห็นลูกเรียนถึงชั้น ป.4 แล้วลูกของท่านยังอ่านหนังสือไม่ออก ยังคิดเลขไม่ได้ ท่านจะบอกคนที่สอนลูกของท่านว่าอย่างไร ในขณะเดียวกัน ท่านจะรู้สึกอย่างไร ที่นักเรียนที่ท่านสอนยังอ่านหนังสือไม่ออก เขียนหนังสือไม่ได้ ท่านสำเร็จหรือล้มเหลวในอาชีพของท่าน บังเอิญครับ สังคมไทยของเรามองครูเป็นพ่อแม่คนที่ 2 ของศิษย์ เป็นปูชนียบุคคลของสังคม อดคิดไม่ได้ครับ ถ้ามุมมองของสังคมกับครูเปลี่ยนไปเป็นนายจ้างกับลูกจ้าง ผมว่าเราอาจจะเห็นคนตกงานอีกเยอะแน่ ผมจึงค่อยสงบลงกับคำวิพากษ์ข้างต้น กลับเป็นความกังวลขึ้นมาในใจว่า “หรือที่เขากล่าวหา เป็นความจริง”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น